Volbracht

Precies 23 weken na de 1e instructie op donderdag 15 mei, plaats ik op donderdag 23 oktober mijn 23e ding met een gevoel van: ik heb het volbracht. In ieder geval een vreugdedansje waard. En zowaar een nog korter filmpje gevonden dan de 0.34 seconden van Harlekineke Want wij zijn voor korte filmpjes.

De afgelopen weken waren een ontdekkingsreis! Ik heb er veel van geleerd: iedere keer belandde ik wel weer bij een nieuwe 2.0 site, een nieuwe toepassing of las je ook in de krant nieuwtjes over web2.0. Je raakte eigenlijk nooit uitgelezen of uitgekeken.

Web 2.0 stopt niet na 23 dingen. Maar de cursus gelukkig wel… want ik moet wel zeggen dat ik het ook als een opluchting voel dat ik na zoveel weken zwoegen alle dingen heb gedaan. De cursus kostte nogal wat tijd en energie. Dat is een ding wat zeker is. Temeer omdat je daarbij je eigen weblog moet bijhouden, en tevens wil je ook die van je medecursisten volgen. Maar dat maakt het wel extra leuk omdat je daarmee kunt oefenen en ervaringen kunt delen met anderen.

Een aantal "dingen" waren al wel bekend zoals netvibes en rss. Op YouTube keek ik ook al regelmatig. Toch heb ik ook weer nieuwe toepassingen gezien en hier ga ik verder zeker nog gebruik van maken. Zo heb ik mijn dochter beloofd, haar nog te lezen boeken(die nu op geschreven briefjes, knipsels e.d. staan) op Librarything of Worldcat te zetten.

Ik vond het wel vervelend dat je je voor een nieuw "ding" steeds weer opnieuw moest aanmelden. Gelukkig kon ik meestal hetzelfde wachtwoord gebruiken.
De aangeboden 23 dingen vond ik leuk; het ene ding functioneler dan het andere ding; hier en daar wat dingen die op elkaar gingen lijken.

Deze maanden heb ik niet alleen heel veel geleerd over web2.0 maar ook veel ideeën opgedaan over wat er allemaal nog op het gebied van bibliotheekwerk te doen valt.
Door deze cursus kreeg ik toch een beter beeld van wat voor mogelijkheden en kansen er liggen om de bibilotheken op de kaart te houden
Al met al vond ik de cursus leuk, leerzaam en nuttig en ik hoop dat er nog heel veel bibliotheken aan het 23-dingen traject gaan deelnemen. Hoe meer verbreid de kennis over web2.0 hoe groter de kans dat ook bibliotheek2.0 een succes wordt.

Daarnaast denk ik dat web2.0 cursussen ook heel goed door en/of ín bibliotheken gegeven zouden kunnen worden aan bibliotheekgebruikers. Daarmee kun je wat betekenen voor de educatieve en maatschappelijke functie van de bibliotheek en tegelijkertijd tools introduceren waarmee je de betrokkenheid van bibliotheekgebruikers bij hun bibliotheek kunt vergroten. Ook in de inlichtingenfunctie merk ik dat deze toepassingen handig kunnen zijn.

In het begin zag ik er tegenop om stukjes te publiceren. Het schrijven op zich ging wel, maar de gedachte dat iedereen dit allemaal kon lezen, daar moest ik aan wennen.
Gelukkig: alles went, en ik kan nu met zekerheid zeggen het einde van de cursus betekent niet het einde van mijn blog. Wie had dat gedacht !!!!!!

De toekomst van de bibliotheken

De in dit ding bekeken literatuur liet mij de toekomst eens van een andere kant bekijken. Vooral de geloofsbelijdenis van Laura Cohen sprak me aan. Met de stelling dat we als bibliotheek het web voor de klant transparant moeten maken ben ik het eens, maar dan ook tijd en middelen beschikbaar stellen om de klant hierin te begeleiden. Hoewel je de klant ook weer niet moet overvoeren met nieuwe dingen. Daarom lijk me de wijze van werken zoals bij het multimediapunt, waarbij de klant zelf aangeeft waar hij meer over wil weten, een ideale leermiddel. Of een aantal dingen van 23 dingen aanbieden in informatie dagdelen (vergelijkbaar met de in het verleden aangeboden cursussen internet e.d.).
Met de foto hierboven wil ik aangeven dat de jeugd te toekomst heeft, dat het boek zeker zal blijven bestaan naast het gehele web 2.0 gebeuren. Ik ben er in de loop van het 23dingen gebeuren ervan overtuigd geraakt dat Bibliotheek 2.0 meer is dan alleen een term om nieuwe Web 2.0 technologiën in een bibliotheeksetting te plaatsen. Het is tevens een term die gebruikte kan worden om een bepaald bewustzijn van de (digitale) veranderingen om ons heen waar te nemen en daar ook actief in mee te willen gaan. Een gedragsverandering dus!

Sociale bibliotheekcatalogus

Het is wat voor een bibliothecaris, die nog het vak titelbeschrijvingen en annoteren heeft gehad, om le lezen dat het de bedoeling is zelf inhoudelijke beschrijvingen, recensies, zelf trefwoorden toe te kennen, aan een bestaande beschrijving. Wel grappig dat het dan op een klassiek ogende cataloguskaart mag.

Maar na nadere bestudering toch erg handig voor leeslijstjes en wensenlijstjes te maken. Persoonlijk voor wat je nog altijd had willen lezen en voor het publiek om op actuele gebeurtenissen, nominaties literatuurprijs, kinderboekenweek, lezingen, leestafels e.d. in te spelen.

Toch een uitkomst voor het publiek dat je kunt taggen op de kleur van de omslag, want hoe vaak krijg je niet de vraag een dik oranje boek of iets dergelijks.

Zowel bij bibliotheek Amsterdam (1 boek titel toegevoegd) als bij Worldcat met My discoveries aan de slag gegaan (23 dingen password). Ik moet zeggen dat Worldcat erg snel en prettig werkt.

Heb op een titel gereageerd, en titels toegevoegd

Muziek online

Dat muziek ook een bindmiddel is om mensen bij elkaar te brengen zie je natuurlijk ook al jaren bij de massale concerten die gegeven worden in Ahoy of Gelderome, maar ook zoiets als Pink Pop, Pukkelrock e.d. Daar hoef je dus niet perse online voor te zijn en toch doe je daar dan ook aan sociaal netwerken.
Maar nu online muziek. Het aanmelden bij LastFM ging heel makkelijk. Je kunt zelfs ongeregistreerd muziek beluisteren. Mooi dat je muziek tevoorschijn krijgt die lijkt op de stijl van je favoriet en dat je via tags fusion een muziekzender kunt maken met deze muziek, maar toch vind ik het voor de afwisseling niet erg om ook eens een nummer te horen dat niet zo mooi is. Daarna waardeer je des te meer de goeie nummers.
Bovendien leer je zo ook andere smaken en geluiden kennen.
Dit doet me ook denken aan een discussie van jaren geleden, toen men begon met het plaatsen van alle streekromans, detectives enz. in een de kast bij elkaar. Toen gingen ook geluiden op van: nu leest een streekromanlezer nooit meer iets anders, want nu ziet die persoon het andere materiaal niet meer en als alles door elkaar staat denkt zo iemand: he ook een leuk boek.